سایت رسمی دفتر حضرت آيت الله العظمى وحيد خراسانى

قصیده علویه، سروده معظم له درباره مقام امیرالمؤمنین علی علیه السلام




على اى محرم اسرار مكتوم *** على اى حقِّ از حقّ گشته محروم
على اى آفتاب برج تنزيل *** على اى گوهر درياى تأويل
على اى شمع جمع آفرينش *** تويى چشم و چراغ اهل بينش
على اسم رضىّ بى مثال است *** على وجه مُضيئ ذوالجلال است
على جَنبُ القوىّ حق مطلق *** على راه سوىّ حضرت حقّ
على در غيب مطلق سرُّالاسرار *** على در مشهد حقّ نورالانوار
على هم وزن ثقل الله اكبر *** على عرش خدا را هست لنگر
على حبل المتين عقل و دين است *** امام الاوّلين و الآخرين است
على اى پرده دار پرده غيب *** بر افكن پرده از اسرار « لاريب »
به دانايى ز كُنه كون آگاه *** به هنگام توانايى يدالله
خم اَبروى او چوگان كونين *** كِه جز احمد رسد تا قاب قوسين؟
در اوج عِزّ تعالى و تقدّس *** تجلاى جمال فيض أقدس
در آن ظلمت كه اين آب حيات است *** خليلِ عشق و خضرِ عقل مات است
گشايد گر زبان فصل الخطابست *** فرو بندد چو لب علم الكتاب است
به تشريع و به تكوين جانِ تن اوست *** ولىّ الله قائم بالسّنن اوست
ببخشد در ركوع خاتم گدا را *** به سجده جان و دل داده خدا را
يَلى الخلق و يَلى الحقّ در على جمع *** فلك پروانه رخسار اين شمع
شب إسراء به خلوتگاه معبود *** لسانُ الله على ، احمد ، اُذُن بود
كلام الله ناطق شد از آن شب *** كه حق با لهجه او گفت مطلب
خدا را خلوت آن شب با نبى بود *** و « ما اوحى إلى عبده » على بود
چه موزون تر بود زان قد و قامت *** كه ميزان است در روز قيامت
چه عمر اين جهان آخر سر آيد *** على با كبرياى حق بيايد
بدست او كليد جنّت و نار *** جدا سازد صف ابرار و فجّار
گشايد او درِ خلدِ برين را *** نمايد « اُزلفت للمتقين » را
فرود آيند چون بر حوض كوثر *** « سقاهُم ربّهم » با دست حيدر
نگاهى گر كند آن ماه رخسار *** به خورشيد فلك مانَد ز رفتار
هلال ابرويش با يك اشارت *** كند ردّ شمس هنگام عبادت
نهيبى گر زند آن شير يزدان *** ز قهر او بسوزد جان شيطان
كسى كه نزد آن أعلى علىّ است *** همو بر ما سَوى يكسر ولىّ است
تويى صبح أزل بنما تنفّس *** كه تا روشن شود آفاق و انفس
كه موسى آنچه را ناديده در طور *** ببيند در تو اى نورٌ على نور
تويى در كنج عِزلت كَنز مخفى *** بيا بيرون كه هستى تاجِ هستى
تو در شب شاهد غيب الغيوبى *** تو اندر روز ستّارالعيوبى
تو نورالله انور در نمُودى *** ضياءالله اَزْهر در وجودى
تو ساقىّ زُلال لا يزالى *** جهان فانى تو فيض بى زوالى
تو اوّل واردى در روز موعود *** تو اوّل شاهدى در يوم مشهود
لواى حمد در دست تو بايد *** علمدارى خدا را چون تو شايد
نه تنها پيش تو پشت فلك خم *** كه آدم تا مسيحا زير پرچم
اگر بى تو نبودى ناقص آيين *** نبود « اليوم اكملت لكم دين »
تو چون هستى ولىّ عصمة الدين *** ندارد دين و آيين بى تو تضمين
به دوش مصطفى چون پا نهادى *** قَدَم بر طاق « أو أدنى » نهادى
كه جز دست خدا را هست قدرت *** گذارد پاى بر مهر نبوت
نباشد جز تو ثانى مصطفى را *** تويى در انّما ثالث خدا را
چو در روى تو نور خود خدا ديد *** تو را ديد و براى خود پسنديد
چو آن سيرت در اين صورت قلم زد *** تبارك گفت بر خود كاين رقم زد
اگر بر مـا سوى شد مصطفى سَر *** بر آن سر مرتضى شد تاج و افسر
بود فيض مقدّس سايه تو *** ز عقل و وهم برتر پايه تو
تو را چون قبله عالم خدا خواست *** به يُمْنِ مولد تو كعبه را ساخت
خدا را خانه زادى چون تو بايد *** كه لوث لات و عُزّى را زدايد
شد از نام خدا ، نام تو مشتق *** ز قيد مـا سوى روح تو مطلق
كليد علم حق باشد زبانت *** لسانُ الله پنهان در دهانت
« سلونى » گو تو در جاى پيمبر *** بكش روح القدس را زير منبر
چو بگشايى لب معجز نما را *** چو بنمايى كف مشكل گشا را
بَرد آن دم مسيحا را ز سر هوش *** كند موسى يد بيضا فراموش
متاع جان چو آوردى به بازار *** به « مَنْ يشرى » خدايت شد خريدار
به جاى مصطفى خفتى شب تار *** كه از خواب تو عالم گشت بيدار
پرستيدى به اهليّت خدا را *** سپر كردى به جانت مصطفى را
سزايت غير نفس مصطفى نيست *** جزاى تو به جز ذات خدا نيست
زدى بر فرق كفر و شرك ضربت *** ز جنّ و انس بردى گوىِ سبقت
كجا عدل تو آيد در عبارت *** كه « ثانى اثنين » حقّى در شهادت
حديث منزلت قدر تو باشد *** خدا را بندگى فخر تو باشد
تويى اسُّ الاساس عقل و ايمان *** تويى سقف رفيع كاخ عرفان
تويى باب مدينه ى علم و حكمت *** تويى عدل مجسّم ، عين عصمت
نشان غيبِ بى نام و نشانى *** نگين خاتم پيغمبرانى
خدا را بود سرّى غيب و مكنون *** كه كُفو او نبود آدم و من دون
نهفته تحفه در تفّاحه اى بود *** به شوقش مصطفى بس راه پيمود
به سرّ مستسر واصل شد آنگاه *** كه زد از خاك بر افلاك خرگاه
امين حق رسيد آن دم به مخزن *** برون شد گوهر عالم ز مكمن
گرفت از دست حق طوبى و كوثر *** همايون دخترى زهراى اطهر
سپرد آنگه به تو سرّ خدا را *** شدى محرم حريم كبريا را
ملائك مات و مبهوتند كاين كيست *** كه جز او كفو ناموس خدا نيست
چو باب الله را دست تو بگشود *** بجز باب تو شد ابواب مسدود
به حكم محكم « من كنت مولاه » *** بود فرمان تو فرمان الله
تويى قهر خدا بر دشمنانش *** تويى لطف خدا بر دوستانش
تو اقيانوس بى پايان علمى *** تو درياى محيط علم و حلمى
خجل از جود تو ابر بهاران *** چو بگشايى دو دست فضل و احسان
امير « لافتايى » در فتوت *** سرشت فطرتت عدل و مروت
دو شبلت زينت عرش برينند *** چراغ آسمانها و زمينند
به نسل تو به پا دين است و دنيا *** طفيل هستيت اُولى و عقبى
تو صاحب رايتى در فتح خيبر *** كه محبوب خدايى و پيمبر
چو شد فتح و ظفر هر جا به دستت *** شدى دست خدا وين ناز شصتت
فلك يك دانه گوهر در صدف داشت *** درّى اندر بيابان نجف داشت
شد آن درّ درة التّاج رسالت *** مزيّن شد به آن عرش امامت
كمال الكُلّى و كُلّ الكمالى *** ولى الله بى مثل و مثالى
ملائك در طواف عكس رويت *** به هر جا ذكر خير خلق و خويت
تو برتر از زمين و آسمانى *** جهانِ جانى و جانِ جهانى
رسول حق چو همسنگ تو ناديد *** تو را با سوره توحيد سنجيد
چو در اخلاص دين گشتى تو يكتا *** شدى با سوره اخلاص همتا
به اين سوره چو شد تثليث ، قرآن *** سه قسمت شد به عرفان تو ايمان
گرفت از اين كتاب آصف چو حرفى *** زمين را در نورديد او ، به طرفى
تو كه « من عنده علم الكتابى » *** چو دريايى فلك همچون حبابى
غناى مطلق از فقر إلى الله *** گرفتى و شدى بر اوليا شاه
به تو تفسير شد آيات توحيد *** مجسم در تو شد تسبيح و تحميد
گسستى چون علايق از خلايق *** شدى ربطِ ميان خلق و خالق
به مالك عهد تو ميزان عدل است *** سراسر نهج تو ، منهاج عقل است
كتاب تو « هدىً للمتقين » است *** كه تالى تلو قرآن مبين است
تو هستى غايت القصواى خلقت *** تو هستى عروة الوثقاى حكمت
تو فُرقانى ميان حق و باطل *** تو در هر عقده اى حلال مشكل
تو هستى أعظم اسماء حسنى *** تو هستى أمثل امثال عليا
تو هستى رقّ منشور حقايق *** تو هستى سرّ مستور رقايق
تويى روح و روان آدميت *** تويى نفس نفيس خاتميت
شريك عقل كلى در ابوت *** رديف خلق اول در اخوت
لسان الصدق حق در آخرينى *** دليل ره براى اولينى
تويى واصل به « من دلَّ بذاته » *** تويى عارف به اسرار « صفاته »
به سرّ «بل وجدتك» چون رسيدى *** ز كل ما سوى دل را بريدى
تو چون در اوج «ما ازددت يقينى» *** به حقِّ حق اميرالمؤمنينى
نگنجد مدح تو در حد و در حصر *** خدا مدّاح و مدحت سوره دهر
در اوصاف تو سيصد آيه نازل *** تعالى الله از اين بحر فضايل
بِنِه بر سر تو تاج لا فتى را *** به دوش افكن رِداى « هَلْ اتى » را
بيا با جلوه « طـه » و « يس » *** نشين بر مسند ختم النبيّين
كه آدم تا به خاتم جمله يكسر *** نمايان گردد از اندام حيدر
بيا و پرچم حق را برافراز *** كه حقّ گردد به عدل تو سرافراز
گره بگشا دمى زان راز پنهان *** به تورات و به انجيل و به قرآن
چو بگشايى لب از اسرار تنزيل *** فرو ريزد به پايت بال جبريل
گهى بر دوش عقل كلّ سوارى *** چو خورشيدى كه در نصف النهارى
گهى در چنگ دونانى گرفتار *** به مانند قمر در عقرب تار
نواى حقّى اندر سوز و در ساز *** يَداللّهى گهى بسته ، گهى باز
بر افلاك ار بتابى آفتابى *** اگر بر خاك خوابى بوترابى
تعالى الله ازين أعجوبه دهر *** خدا را مظهر اندر لطفُ در قهر
به شب از ناله اش گوش فلك كر *** به روز از پنجه اش خَم ، پشت خيبر
بلرزاند ز هيبت مُلك امكان *** ولى خود لرزد از آه يتيمان
ز جذر و مدّ آن بحر فضايل *** خرد سرگشته ، پا وامانده در گِل
چه گويم من ز اوصاف كمالش *** كه وجه الله احسن شد جمالش
چو باشد حيرة الكُمّل صفاتش *** خدا مى داند و اسرار ذاتش
به وصفش بس كه باشد ظل ممتد *** ز ديهور و ز ديهار و ز سرمد
به محراب عبادت چون قدم زد *** قدم در عرصه ملك قِدم زد
همه پيغمبران محو نيازش *** ز سوره ى انبياء اندر نمازش
كه لرزد عرش و او با قلب آرام *** شده در ذكر حقّ ، يكباره ادغام
همه سر گشته او از شوق ديدار *** دل از كف داده و داده به دلدار
چو فرق شير حق بشكافت شمشير *** قلم آن دم شكست و لوح و تقدير
قمر منشقّ شد و بگرفت خورشيد *** پريشان عقل كل شد ، عرش لرزيد
زمين و آسمان اندر تب و تاب *** كه خون آلوده گشته ، روى مهتاب
سرى كه مخزن سرّ خدا بود *** شكست و كنز مخفى گشت مشهود
قيامت قامتى بر خاك افتاد *** بزد جبريل در آفاق فرياد :
كه ثارالله ناگه بر زمين ريخت *** فغان ، شيرازه توحيد بگسيخت
مگر ويران شده اركان ايمان *** مگر بشكسته سقف عرش رحمان
فلك،خون درغمش ازديده مى سفت *** على « فزتُ وربّ الكعبه » مى گفت