خوشا به حال شما؛ آنهایی که در تهران و اصفهان و بقیه بلاد، این توفیق را پیدا کردند که روز شهادت حضرت زهرا را احیا کنند. اینها اینجا نمی فهمند و به عظمت کارشان نمی رسند . دو وقت می فهمند: یکی دم جان دادن و یکی هم هنگام قیامت کبری. قضیه حـضرت زهرا این است.
هر کسی سه مرحله دارد. یک روایتی است گنجینه علم است. آن روایت این است «رَحم الله مَن عَرف من أین وفي أین وإلی أین»؛ رحمت خدا بر آن کسی که به سه کلمه عارف بشود: کلمه اولی: بداند از کجاست. کلمه دوم: بداند در کجاست. کلمه سوم: بداند مستقر و مقامش کجاست. از کجا آمده؛ در کجا هست؛ به کجا می رود. تمام علم در این سه کلمه است. هر کسی مبدأی دارد، وسطی دارد، منتهایی دارد.
صدیقه کبری فاطمه زهرا کسی است که نه قابل ادراک است، نه قابل وصف و بیان است. این کلام رأس و رئیس مذهب است: إنما سمیت فاطمة فاطمة لأن الخلق فطموا عن معرفتها. عقل در این حدیث متحیّر است. «إنما» برای انحصار است. اسم او فاطمه شد، برای این که تمام خلق از معرفت او بریده شدند. حالا کسی که علما، حکما، عرفا، در کمال علم، حکمت، عرفان از درک مقام او عاجز باشند، این حقیقت چه گوهری است؟!
به قدری مسأله دقیق است. اما مبدأ وجود او: خُلق فاطمةُ مِن نور عظمة الله . این اول وجود است. آفریده شد فاطمه زهرا از نور عظمت خدا. اگر تمام عقلای عالم جمع شوند، کجا می تواند چشم عقل، دیده ادراک، نور عظمت خدا را ببینند. این اول و مبدأ زندگی او.
اما وسط. وسط زندگی یک سوره قرآن است. بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيم ، إِنَّا أَعْطَيْنَاكَ الْكَوْثَرَ ، فَصَلِّ لِرَبِّكَ وَ انحْرْ، إِنَّ شَانِئَكَ هُوَ الْأبْترَ؛ عطایی که خدا به خاتم کرده است.
خاتم شخص اول عالم است. رأس و رئیس تمام انبیاء، اولیاء، همچو کسی را خدا بر او منّت گذاشته است: ما به تو کوثر دادیم. فاطمه این است.
بعد آیه دوم: فَصَلِّ لِرَبِّكَ وَ انحْرْ؛ به شکرانه این نعمت که ما به تو دادیم نماز بخوان و قربانی کن.
آیه سوم : إِنَّ شَانِئَكَ هُوَ الْأبْترَ؛ نسل تو جهان را پر می کند به وسیله این کوثر. اسم ما، دین ما احیاء می شود به وسیله این کوثر. وسط زندگی فاطمه هم این است.
علم حسنی، شجاعت حسینی، عبادت سجادی، مآثر باقر، آثار جعفری، علوم کاظمی، حجج رضوی، جود تقوی، نقاوت نقوی، هیبت عسکری، غیبة الاهیه آن کسی که يَمْلَأُ الله الْأَرْضَ به عَدْلًا وَ قِسْطاً بعد ما مُلِئَتْ ظُلْما و جَوْراً، همه اینها میوه وجود فاطمه زهرا است. این گوهر را کی شناخته است؟
آخر چیست؟ آخر غوغایی است که قابل وصف نیست. محشر فاطمه زهرا این است. وقتی سر از خاک بر می دارد، در هودجی او را می نشانند ؛ محمل او این است: ظاهرش رحمت پروردگار است ، باطنش عفو خداست. چهار دسته از ملائکه با پرچم در رکاب اویند. یک طائفه با پرچم تکبیر. یک طائفه با پرچم تسبیح. یک طائفه با پرچم تحمید. یک طائفه با پرچم تکبیر. چهار عده از ملائکه با چهار عَلَم، دور اویند. یعنی چه؟ یعنی تمام خلاصه دین در چهار کلمه است. سبحان الله والحمدلله ولا إله إلا الله والله اکبر. عَلَم تسبیح و تکبیر و تهلیل و همه اینها افراشته ی دست فاطمه زهرا است. این گوهر قابل وصف نیست و قابل درک نیست.
خوشا به حال کسانی که در فاطمیه کمال جِد و جهد را به کار بستند برای این که نام او را، مصائب او را احیاء کنند. نص قرآن این است. قُلْ لا أَسْئَلُكُمْ عَلَيْهِ أَجْراً إِلاَّ الْمَوَدَّةَ فِي الْقُرْبى ؛ ای پیغمبر ما به این مردم بگو: من از شما اجری نمی خواهم الا یک مطلب. آن مطلب چیست؟ مودت به ذی القربی من. بعد هم معین کرد به روایت معتبر نزد عامه و خاصه، فرمود: أقرب الناس إلیّ فاطمة. خدمت به فاطمیه این است. کیست که درک کند عظمت مطلب را. خوشا به حال شما؛ آنهایی که در تهران، در اصفهان، در بقیه بلاد، این توفیق را پیدا کردند که احیا کنند روز شهادت حضرت زهرا را. اینها اینجا نمی فهمند نمی رسند به عظمت کارشان. دو وقت می فهمند. یک وقت دم جان دادن. یکی هم هنگام قیامت کبری. قضیه حـضرت زهرا این است.
آن وقتی که همه انبیاء بیچاره می شوند، نص قرآن این است. فَلَنَسْئَلَنَّ الَّذينَ أُرْسِلَ إِلَيْهِمْ وَلَنَسْئَلَنَّ الْمُرْسَلين. حساب به این شدت است. از همه انبیاء سؤال می کنیم، حساب می کشیم، از آدم ، از نوح، از ابراهیم، از موسی، از عیسی. فَلَنَسْئَلَنَّ الَّذينَ أُرْسِلَ إِلَيْهِمْ وَلَنَسْئَلَنَّ الْمُرْسَلين. بعد از آنها که اینها برای آنها ارسال شدند، از امتهای آنها [ هم حساب می کشیم]. آن وقت کار به جایی می رسد که همه می گویند: وانفسا! وقتی همه بیچاره شدند، ناگهان یکنفر پیدا می شود، گره از کار عالم و آدم باز می کند. او کیست؟! صدیقه کبری. این هم آخر کار است.
حدیث صحیح السند است، حدیثی که سند در صحتی باشد که علمای طراز اول رجال، مثل شیخ طوسی، نجاشی، شیخ مفید، سند آن را تصحیح کردند، این حدیث است:
زهرا می آید کنار عرش خدا، می ایستد، یک پیراهن غرقه به خون، روی سرش می اندازد، جبرئیل نازل می شود و می گوید: یا فاطمه! خدا به تو سلام می رساند، می گوید: هر چه می خواهی بخواه. دیگر حد و مرز در این دعا نیست. وقتی این خطاب می رسد، اول کلمه ای که می گوید: «یا رب! شیعتی». حالا کسانی که قدمی برداشتند که پهلوی شکسته او را به دنیا معرفی کنند، آن وقت چه مقامی دارند.
قدر این نعمت را بدانید. اینهایی که شعر درباره او گفتند، به هر بیتی، به هر فرد شعری، یک بیت در بهشت به آنها داده می شود. اینهایی که مجلس او را بپا کردند و قدمی در راه او برداشتند، نزد همه معصومین، نزد همه امامزاده ها، آبروی مخصوصی دارند؛ یعنی اینها بروند به حرم حضرت معصومه ، دختر موسی بن جعفر جور دیگر به اینها نظر می کند: این همان است که برای مادر من که آن نیمه شب با آن غربت زیر خاک رفت و قبرش بی نشان ماند، همچو قدمی برداشته. بروند کنار قبر امام هشتم او نظر دیگری به اینها می کند.
ان شاء الله همت کنید، امسال غیر از سالهای دیگر باید باشد. باید مضاعف باشد. ایام عید مردم را غافل نکند از این مصیبت عظمی.
امام ششم یک دعا کرده است و آن دعای این است که رحم الله من أحیاء أمرنا؛ خدا رحمت کند کسی که امر ما را زنده کند. امر آنها ریشه اش در حق مادرشان زهراست. آن رحمت چه رحمتی است؟ وَرحمة ربك خیر مما یجمعون.
از امروز هم همه شما که خدمتگذار حضرت زهرا هستید، این عمل را ترک نکنید: از اول قرآن شروع کنید، به قدری که می توانید هر روزه بخوانید، به خود امام زمان هدیه کنید. دست آن حـضرت بالای سر شماست. به این عمل سعادت دنیا و آخرتتان تأمین است.
اللهم کن لوليک الحجة بن الحسن صلواتک عليه وعلي آبائه، في هذه الساعة وفي کل ساعة وليا وحافظا وقائدا وناصرا ودليلا وعينا حتي تسکنه أرضک طوعا وتمتعه فيها طويلا.
اللهم أصلح کل فاسد من أمور المسلمین، واجعل عواقب أمورنا خیراً ، ولاتفرق بیننا و بین ولیک أبداً.
