اعتبار قصد قربت و اخلاص و نیّت زکات كردن، در اداى زكات معتبر است
مسأله ۱۹۷۴ ـ انسان بايد زكات را به قصد قربت ـ چنانكه در وضو گذشت ـ و با اخلاص بدهد ، و در نيّت معيّن كند كه آنچه را مى دهد زكات مال است يا زكات فطره.
معين كردن در نيت، براى كسى كه زكات چند سال بر او واجب شده
مسأله ۱۹۷۵ ـ كسى كه زكات چند مال بر او واجب شده ، بنابر احتياط واجب بايد معيّن كند كه آنچه را مى دهد زكات كدام مال است ، چه آن چيزى كه مى دهد پول يا همجنس يكى از آنها باشد.
اگر كسى را وكيل كند كه زكات مال او را بدهد
مسأله ۱۹۷۶ ـ اگر كسى را وكيل كند كه زكات مال او را بدهد ، بايد وكيل وقتى زكات را به فقير مى دهد ، نيّت اداى زكات از طرف مالك بكند ، و مالك هم بنابر احتياط نيّت اداى زكات در آن وقت داشته باشد ، و اگر او را وكيل كند كه زكاتى را كه به او مى دهد به فقير برساند ، بايد مالك وقت دادن وكيل به فقير نيّت كند ، و احتياط مستحبّ آن است كه از وقت دادن به وكيل نيّت كند و تا زمان رسيدن زكات به فقير استمرار داشته باشد.
کسی که بدون قصد قربت زكات را به فقير دارد
مسأله ۱۹۷۷ ـ اگر بدون قصد قربت زكات را به فقير بدهد و پيش از آن كه آن مال از بين برود نيّت زكات كند ، زكات حساب مى شود.
